جهش follow صنعت خودرو به سمت خودروهای سبک، تعریف مجددی از کارخانه چرخ اولویتها. بنا به گفته وزارت انرژی ایالات متحده، کاهش ۱۰٪ در وزن خودرو، مصرف سوخت را ۶ تا ۸ درصد بهبود میبخشد. این امر باعث میشود کارخانجات اقدام به بهکارگیری موادی مانند آلومینیوم آهنگذاریشده و پلیمرهای تقویتشده با الیاف کربنی کنند که ترکیبی از استحکام و کاهش قابلتوجه وزن را فراهم میکنند.
چرخهای الیاف کربنی اکنون ۴۰ تا ۵۰ درصد سبکتر از نمونههای سنتی آلومینیومی هستند. تولیدکنندگان از روش ریختهگری انتقال رزین برای ایجاد طرحهای پیچیده و دیسکهای توخالی استفاده میکنند که استحکام سازهای را حفظ میکنند. زیرلایههای کامپوزیتی مانند ترکیبات الیاف باریتی بهعنوان گزینههای کمهزینهتری برای پذیرش گستردهتر در بازار در حال ظهور هستند.
کاهش وزن بخشهای معلق نشده — جرمی که در زیر سیستم تعلیق خودرو قرار دارد — باعث بهبود در کنترل، شتابدهی و ترمز کردن میشود. چرخهای سبک میتوانند مسافت ترمز تا 5-7٪ کاهش دهند و ثبات در گردش را بهبود بخشند. برای خودروهای برقی (EV)، کاهش اینرسی دورانی به طور مستقیم باعث افزایش برد به دلیل بهبود کارایی انرژی میشود.
متریال | کاهش وزن | هزینه هر چرخ | رتبه دوام (1-10) |
---|---|---|---|
فولاد | 0٪ | $120 | 9 |
آلیاژ آلومینیوم | 25 درصد | 300 دلار | 8 |
فیبر کربن | 48 درصد | $1,200 | 7.5 |
در حالی که فولاد همچنان از نظر هزینه به صرفه و دوام بالایی برخوردار است، مواد کامپوزیتی صرفهجویی در وزن بینظیری ارائه میدهند. آلومینیوم آلیاژی تعادلی بین این دو را فراهم میکند، اما کارخانههای تولید چرخ به طور فزایندهای به کربن فایبر برای خودروهای برقی با کارایی بالا توجه میکنند که بر بهبود آیرودینامیک و کارایی تمرکز دارند.
وسایل نقلیه برقی این ویژگی را دارند که گشتاور را بهصورت فوری ارائه میدهند، بدین معنی که چرخهای آنها باید استرس بیشتری را تحمل کنند اما همچنان در چرخش سبک باقی بمانند. تولیدکنندگان اخیراً شروع به استفاده از چرخهای کربنی کردهاند. بر اساس برخی گزارشهای بازار از سال 2025، تقریباً سهچهارم از واحدهای جدید تمرکز کرده بر روی خودروهای برقی اکنون با مواد کامپوزیتی به جای روشهای سنتی کار میکنند. این چرخهای کربنی وزن بیخود (unsprung weight) را در مقایسه با چرخهای آلومینیومی معمولی تقریباً ۳۸ درصد کاهش میدهند. این موضوع اهمیت دارد چرا که چرخهای سبکتر به بهبود عملکرد ترمزهای بازیابیکننده کمک میکنند و اجازه میدهند تا خودرو انرژی بیشتری را در حین توقف دوباره جمعآوری کند. واضح است چرا شرکتها دارند به این تغییر فناوری پیوست.
هر کاهش ۱۰ درصدی در وزن چرخ، برد خودروهای برقی (EV) را ۶ تا ۸ مایل افزایش میدهد و این موضوع باعث میشود زیرلایههای کامپوزیتی برای تحقق انتظارات مصرفکنندگان ضروری شوند. با اجرای تکنیکهای جدید تزریق رزین (RTM) در کارخانهها که زمان تولید را ۵۰ درصد کاهش میدهند، بازار چرخهای کربنی خودروها تا سال ۲۰۳۳ رشدی ۱.۷ برابری را تجربه خواهد کرد.
یک تحلیل انجامشده در سال ۲۰۲۵ نشان داد که خودروهای لوکس برقی مجهز به چرخهای کربنی کارخانهای، ۱۲ درصد بهرهوری بیشتری نسبت به خودروهای مجهز به چرخهای آلومینیومی دارند. یکی از تولیدکنندگان گزارش داد که به دلیل بهینهسازی آیرودینامیک چرخهای کربنی، شتاب خودرو ۲۲ درصد بیشتر و فرسایش لاستیکها ۱۹ درصد کاهش یافته است، که این موضوع حرکت صنعت به سمت مهندسی چرخهای اختصاصی برای خودروهای برقی را تقویت میکند.
امروزه، بیشتر تولیدکنندگان چرخ، به ساخت چرخهای کربنی با استفاده از روش انتقال رزین (RTM) روی آوردهاند. فرآیند ساخت قطعاتی را تولید میکند که حاوی حدود 30 درصد حفره کمتری نسبت به تکنیکهای قدیمی اتیکاوا است، مطابق تحقیقات اخیر انجام شده توسط نشریه علم مواد. چه چیزی باعث جذابیت RTM میشود؟ خب، این روش با پمپ کردن رزین اپوکسی در لایههای قبلی شکل گرفته کربن و اعمال فشار مناسب کار میکند. این موضوع منجر به تولید چرخهایی میشود که وزن آنها در حدود 40 تا 50 درصد کمتر از چرخهای آلومینیومی معادل است. و این همه چیز نیست، یک مزیت دیگر هم وجود دارد. طبق یافتههای منتشر شده سال گذشته در گزارش جهانی تولید چرخ، شرکتهایی که از RTM استفاده میکنند، به طور تقریبی 60 درصد ماشینکاری کمتری پس از تولید نیاز دارند، که این امر باعث کاهش هزینههای انرژی به میزان 18.7 دلار در هر واحد تولیدی میشود. حال میفهمیم چرا بسیاری از کارخانهها امروزه به این روش روی میآورند.
سیستمهای بینایی مبتنی بر هوش مصنوعی 8000 نقطه داده از هر چرخ را در حین ریختهگری تحلیل میکنند و این کار منجر به کاهش 22٪ی نقصها میشود (فصلنامه تولید پیشرفته، 2024). الگوریتمهای یادگیری ماشین دمای ریختهگری و نرخ خنککنی را بهصورت زنده تنظیم میکنند و این امر باعث بهبود 15٪ی بازده متریال شده و امکان تنظیم مجدد در عرض 90 ثانیه در صورت تشخیص ناسازگاریهای حرارتی را فراهم میکند.
استفاده از تکنولوژی دیجیتال توین، زمان توسعه نمونه اولیه چرخ را از 18 هفته به 6.5 هفته کاهش داده است. مهندسان قبل از تولید فیزیکی، آزمونهای استرس را در بیش از 200 سناریوی بارگذاری شبیهسازی میکنند و این کار امکان شناسایی 92٪ از نقاط احتمالی شکست را در مرحله اعتبارسنجی مجازی فراهم میکند (مهندسی خودرویی امروز، 2024).
اگرچه تولید پیشرفته نیازمند سرمایهگذاری اولیه ۳۵ تا ۴۰ درصدی بیشتر است، اما در مقیاس تولید، هزینه هر واحد را ۶۲ درصد کاهش میدهد. تحلیل چرخه عمر سال ۲۰۲۵ نشان میدهد کارخانهها این هزینهها را در مدت ۳.۲ سال از طریق صرفهجویی سالانه ۷۴۰ هزار دلاری در انرژی و ضایعات مواد، بازیابی میکنند (بررسی تولید پایدار ۲۰۲۵).
تولیدکنندگان چرخ امروزه برای تنظیم دقیق نحوه عبور ریمها از هوا، به ابزارهای پیشرفتهای مانند دینامیک سیالات محاسبهگری یا CFD و همچنین آزمایشهای واقعی در تونل بادی متکی هستند. این رویکرد میتواند مقاومت بادی را در مقایسه با دندههای قدیمی حدود 15-20٪ کاهش دهد. همین فناوری اجازه میدهد مهندسان حدود 7٪ از وزن را کم کنند در حالی که یکپارچگی سازهای حفظ میشود. اعداد کمتر درگ برای خودروهای برقی اهمیت زیادی دارند زیرا مستقیماً بر عمر باتری بین شارژها تأثیر میگذارند. شاهد ظهور فزاینده این طراحیهای بهبود یافته بر روی خودروهای لوکس از برندهایی مانند تسلا، بیامو و مرسدس هستیم که میخواهند کارایی را بدون قربانی کردن عملکرد، به حداکثر برسانند.
نحوه تعامل چرخها با هوا بر مقاومت غلتشی تأثیر میگذارد، چیزی که حدود ۲۰ تا ۳۰ درصد از کل انرژی مصرفی خودروهای امروزی را به خود اختصاص میدهد. چرخهایی که دارای طراحی روان و شکافهای بسیار کمی هستند، معمولاً ایجاد گردابهای هوا را کاهش میدهند و در نتیجه در مصرف سوخت خودروهای معمولی (حدود ۴ تا ۶ درصد بهتر) و همچنین افزایش برد خودروهای برقی به میزان ۱۲ تا ۱۵ مایل در هر بار شارژ تفاوت واقعی ایجاد میکنند. پژوهشی که سال گذشته منتشر شد نشان داد که وقتی تولیدکنندگان شکل چرخها را به درستی تنظیم کنند، تغییر شکل لاستیکها کمتر شده و گرمای کمتری تولید میشود، که به معنای حفظ انرژی بیشتر در جای مناسب است. شرکتهای سازنده خودرو شروع به به کارگیری این یافتهها در خطوط تولید خود کردهاند و در حال ترکیب ظاهر و عملکرد به شیوههایی هستند که انتظارات ما از خودروهای مدرن را تغییر داده و معیارهای جدیدی برای بهرهوری در کل صنعت خودرو تعیین میکنند.
به نظر میرسد که صنعت تولید چرخ در سطح جهانی برای گسترش قابل توجهی آماده میشود، با پیشبینیهایی مبنی بر نرخ رشدی حدود 6.4 درصد در سال بین 2025 تا 2032. این روند صعودی در حالی معقول به نظر میرسد که سازندگان خودرو، هم الکتریکی و هم سنتی، به طور فزایندهای در حال جستجو برای مواد سبکتر هستند. پیشبینی میشود که بازار چرخهای کربن فیبری تا سال 2028 به حدود 600 میلیون دلار برسد. چرا؟ به این دلیل که دولتها قوانین انتشار را هرچه بیشتر سخت میکنند و شرکتهای خودروسازی میخواهند که بهرهوری وسایل نقلیه خود را افزایش دهند. بر اساس برخی تحقیقات منتشر شده در سال گذشته، بیشتر تولیدکنندگان خودرو امروزه بیش از دو سوم بودجه توسعه جدید خود را بر روی روشهایی برای کاهش وزن وسیله نقلیه با استفاده از مواد بهتر اختصاص میدهند.
امروزه تولیدکنندگان گوناگونی شروع به استفاده از بازیافت حلقه بسته برای پسماندهای الیاف کربنی خود کردهاند. برخی شرکتها ادعا میکنند که میتوانند در حدود 90 درصد از پسماندهای خود را مجدداً وارد فرآیند تولید کنند، که این امر منجر میشود تا مقدار موادی که در مکانهای دفن پسماند قرار میگیرد، حدود 40 درصد کمتر از مقداری باشد که در سال 2020 وجود داشت. در نظر گرفتن مصرف رزین، تقریباً یک سوم از شرکتها به گزینههای زیستی سویچ کردهاند. این تغییر به کاهش تقریباً 50 تا 60 درصدی انتشار ترکیبات آلی فرار کمک میکند بدون اینکه به کیفیت محصول آسیبی برسد. این اعداد با یافتههای گزارش صنعتی منتشر شده در سال گذشته (2024) همخوانی دارد که به این نکته اشاره کرد که سبک سازی در فرآیندهای تولید میتواند برای هر محصول تولید شده، حدود 22 درصد از ردپای کربنی در طول زنجیره تأمین بکاهد.
مواد سبک وزن از اهمیت بالایی برخوردارند زیرا وزن خودرو را کاهش میدهند، مصرف سوخت را بهبود میبخشند، کنترل خودرو را افزایش میدهند و کارایی مصرف انرژی را به ویژه در خودروهای برقی بهبود میدهند.
چرخهای کربنی به میزان قابل توجهی سبکتر هستند که عملکرد خودرو را از نظر شتاب، ترمز کردن، ثبات در پیچها و کارایی مصرف انرژی بهبود میدهد.
کاهش وزن بخشهای معلق شده در خودروهای برقی باعث بهتر شدن کنترل خودرو، بهبود کارایی ترمز، افزایش برد و بهبود قابلیتهای ترمز بازیابی میشود.
مواد رایج شامل فولاد، آلیاژهای آلومینیومی و الیاف کربنی هستند. فولاد دوام بالا و هزینه کمتری دارد، در حالی که الیاف کربنی صرفهجویی بیشتر در وزن و مزایای عملکردی بیشتری را فراهم میکند.